زینب جلالیان در گفتگوی کوتاه با شبکه حقوق بشر کُردستان از تداوم بیماری و قطع ملاقات هفتگی‌اش توسط اداره حفاظت زندان خبر داد.
این زندانی سیاسی کُرد که در دهمین سال حبس خود به سر می‌برد دلیل محرومیت مجدد خود را از ملاقات هفتگی با خانواده‌اش چنین بیان می کند. : « مدتی پیش استعمال زیاد مواد مخدر در داخل بند، اعتراض کتبی و شفاهی من را در پی داشت. اما نه تنها به اعتراض من رسیدگی نشد بلکه در پاسخ به این اعتراض، افرادی به سماور داخل اتاق، مواد مخدر و حتی ادرار اضافه کرده بودند.» وی در ادامه افزود: «پاسخ آنها به همین بسنده نکرد و در اقدامی کاملا غیرقانونی، من را از ملاقات با خانواده ام محروم کردند.» به گفته وی، اکنون ۱۵ روز است که وی با خانواده اش ملاقات نکرده است.
این زندانی سیاسی همچنین در خصوص انتشار اخباری مبنی بر اعتصاب دارویی خود گفت : « علیرغم داشتن روحیه قوی اما از لحاظ جسمی و فیزیکی در شرایط مناسبی نیستم. چندین بار جهت مداوا درخواست کردم که به بیمارستان خارج از زندان منتقل شوم اما نه تنها در این راستا اقدامی صورت نگرفت بلکه مسئولین زندان در اقدامی غیرانسانی، نامه هایی جعلی مبنی بر مراجعه مکرر من به بخش درمانی را در یکی از برنامه های تلویزیونی پخش کردند.» وی به رفتار سراسر غیرواقعی مسئولین اعتراض می کند. با این هدف، وی مدارکی را که دال بر عدم مراجعه وی به بهداری زندان است را به مسئولین ارائه می کند. در حالی که مسئولین قول می دهند به این امر رسیدگی کنند اما بی توجهی مسئولین اعتراض مجدد این زندانی سیاسی را در پی دارد. وی در اعتراض به رفتارهای غیرانسانی مسئولین زندان نسبت به خود از بهمن سال گذشته در اعتصاب دارویی به سر می برد.
زینب جلالیان در خصوص آخرین وضعیت سلامتی‌اش می افراید: «وضعیت چشمانم همان وضعیت قبلی است با این وجود، قطره ای که قبلا برای درمان ناخنک چشمانم در اختیارم گذاشته شده بود دیگر مصرف نمی کنم. اگر قبلا تنها در طول شب با مشکل برفک در دهانم مواجه بودم اکنون طی روزها نیز با چنین مشکلی مواجهه هستم.»
زینب جلالیان زندانی سیاسی کُرد، متولد ۱۳۶۱ روستای «دیم قشلاق» از توابع شهرستان ماکو در اسفندماه سال ۸۶ توسط نیروهای اداره اطلاعات کرمانشاه بازداشت شد. وی حدود یک ماه در بازداشتگاه ستاد خبری اداره اطلاعات کرمانشاه به اتهام عضویت در پژاک تحت شکنجه های جسمی و روحی شدید مورد بازجویی قرار گرفت. نامبرده بعدها به کانون اصلاح و تربیت کرمانشاه منتقل شد اما همچنان به صورت مستمر بازجویان اداره اطلاعاتی وی را از زندان به بازداشتگاه امنیتی منتقل کرده و مورد بازجویی قرار می‌دادند.
در ۱۳ آذرماه سال ۸۷ او در شعبه یک دادگاه انقلاب کرمانشاه به ریاست قاضی مرادی به اتهام « اقدام مسلحانه علیه جمهوری اسلامی ایران و عضویت در پژاک » به اعدام محکوم شد. اعتراضات وکیل نامبرده به حکم صادره توسط شعبه ۴ دادگاه تجدیدنظر استان کرمانشاه نتیجه ای در بر نداشت و در نهایت، در زمستان سال ۸۸ حکم صادره به تائید دیوان عالی کشور رسید.
این زندانی سیاسی در اسفند ۸۸ از زندان کرمانشاه به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شد. در پاسخ به علت این انتقال، مسئولین زندان اظهار می‌کنند که تنها راه رهایی وی از حکم صادره انجام مصاحبه تلویزیونی است. بعد از پنج ماه نگهداری در بند ۲۰۹ زندان اوین و با عدم پذیرش چنین پیشنهادی، زینب جلالیان مجددا به زندان دیزل‌آباد کرمانشاه منتقل شد.
حکم اعدام این زندانی سیاسی در آبان ماه سال ۹۰ با عفو رهبر جمهوری اسلامی ایران از اعدام به حبس ابد کاهش پیدا کرد. در آذرماه سال ۹۳ با موافقت دادستانی و اداره اطلاعات وی از کرمانشاه به زندان خوی انتقال یافت.
زینب جلالیان در مدت ده سال حبس از حقوق اولیه خود از قبیل رسیدگی پزشکی و درمانی و همچنین مرخصی محروم بوده است.
