سازمان عفو بین الملل، روز جمعه ۳ اسفندماه، با انتشار بیانیه ای، از وضعیت سلامتی زینب جلالیان، زندانی کَرد که حبس ابد را در زندان خوی می گذراند، ابراز نگرانی کرد.زینب جلالیان، زندانی کرد محکوم به حبس ابد به شدت بیمار است و به مراقبت‌های پزشکی تخصصی در خارج از زندان نیاز دارد. با این وجود مقامات مصرانه از اعزام او به بیمارستان خودداری کرده‌اند.
به گزارش شبکه حقوق بشر کُردستان و به نقل از سازمان عفو بین الملل، هدف از این ممانعت ظاهرا مجازات مضاعف زینب جلالیان و اخذ «اعترافات» اجباری از او است. زینب جلالیان در اعتراض به این وضعیت از اسفند ماه ۱۳۹۵ اعتصاب دارو کرده است. عدم دسترسی به مراقبت‌های پزشکی در این شرایط مصداق شکنجه است.
زینب جلالیان، زندانی ۳۵ ساله‌ی کرد ایرانی، که حبس ابد را در زندان خوی می‌گذارند، به شدت بیمار است. او از اسفند ۱۳۹۵ در اعتراض به ممانعت مقامات از دسترسی او به مراقبت‌های پزشکی مناسب، ارائه گزارش‌های خلاف واقع دولت ایران به سازمان ملل که مبین سلامت کامل او و دسترسی به معاینه های مرتب و متناوب پزشکی است و اقدام به تدارک دفترچه معاینات نوبتی به وجهی که خالی از هر گونه حقیقتی در این باره است، به اعتصاب درمانی دست زده است. زینب جلالیان به خاطر عدم دسترسی به مراقبت‌های پزشکی تخصصی در خطر از دست دادن بینایی در زندان قرار دارد. او از عارضه ناخنک چشم رنج می‌برد که در صورت عدم درمان بزرگ‌تر شده و به روی قرینه چشم کشیده خواهد شود. از سال ۱۳۹۳ پزشکان توصیه کرده‌اند که با توجه به پیش‌روی ناخنک به سمت قرنیه چشم و مشکلات ایجاد شده در بینایی زینب جلالیان، عمل جراحی به منظور برداشتن ناخنک انجام شود. با این وجود مقامات از انتقال زینب جلالیان به خارج از زندان برای انجام عمل جراحی خودداری کرده‌اند و تنها به او قطره‌ی چشم داده‌اند که برای درمان عارضه دیگر مناسب نیست.
زینب جلالیان همچنین از بیمارهای قلبی، عوارض روده و کلیه و برفک دهان رنج می‌برد که موجب جوش‌های سفید دردناک در زبان او و اختلال در بلع غذا شده است. از اسفند ۱۳۹۵ سمت راست بدن او همچنین لمس شده است و علت این عارضه به خاطر عدم انجام هرگونه آزمایش نامشخص باقی مانده است. به گفته‌ی وکیل زینب جلالیان، طی دو سال گذشته بارها از مقامات زندان خواسته شده است که زینب جلالیان را برای آزمایشات پزشکی و درمان مشکلات جسمی‌اش به بیمارستانی خارج از زندان منتقل کنند اما مقامات این درخواست‌ها را به وضوح نادیده گرفته‌اند. در برخی موارد درخواست‌ها بدون ارائه توضیح رد شده است و در چندین مورد مشروط به «اعتراف» تلویزیونی شده است.
