به گزارش شبکه حقوق بشر کُردستان و به نقل از «عدالت برای ایران»، ۲۹ مرداد ۱۳۹۵: راحله راحمی‌پور، عمه نوزاد ناپدید شده در زندان اوین به دادسرای شهید مقدس احضار شد و باید فردا، ۳۰ مرداد جاری برای «توضیح در مورد اتهامات مندرج در پرونده» در دادسرا حاضر شود. دادسرای شهید مقدس در زندان اوین قرار دارد، جایی که ۳۲ سال پیش، گلرو راحمی پور، نوزاد ۱۵ روزه، برای آخرین بار دیده شده است.
راحله راحمی‌پور با حضور در تجمع‌های اعتراضی خواهان مشخص شدن سرنوشت گلرو راحمی‌پور، برادرزاده‌اش بوده است این احضار، نگرانی ها پیرامون احتمال بازداشت وی را افزایش داده است.
پس از آنکه گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل در خرداد ماه جاری با ثبت حسین راحمی‌پور، زندانی سیاسی دهه ۶۰ و گلرو راحمی‌پور، فرزند ناپدید شده او به عنوان «ناپدیدشدگان قهری»، خواهان پاسخگویی دولت ایران درباره سرنوشت آنها شد، ماموران وزارت اطلاعات بارها طی تماس تلفنی با راحله راحمی‌پور خواهان مراجعه او به اداره اطلاعات واقع در خیابان ولیعصر شده بودند. ماموران وزارت اطلاعات در پاسخ به درخواست راحله راحمی‌پور مبنی بر ارسال احضاریه کتبی او را تهدید کرده بودند که «ما می‌توانیم تو را در خیابان هم دستگیر کنیم و به اوین ببریم.»
ماموران امنیتی پیش از این نیز در بازجویی‌ها از برخی شرکت‌کنندگان در تجمع‌های اعتراضی، با اشاره به اعتراض‌های راحله راحمی‌پور او را تهدید به بازداشت کرده بودند.
برخلاف قانون آیین دادرسی کیفری ایران، در احضاریه ای که به راحمی پور ابلاغ شده هیچ توضیحی درباره علت احضار درج نشده است.
راحله راحمی‌پور در حالی مورد آزار و اذیت نهادهای امنیتی قرار می گیرد که براساس «کنوانسیون بین‌المللی حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدید شدن اجباری»، دولت‌ها موظف‌اند از اقوام شخص ناپدیدشده در برابر هرنوع بدرفتاری یا ارعاب، حمایت کنند.
گلرو راحمی‌پور، در روز ۲۰ فروردین ۱۳۶۳ در زندان اوین، جایی که پدر و مادرش بازداشت بودند متولد شد. ماموران زندان پانزده روز پس از تولد گلرو به بهانه آزمایش‌های پزشکی او را از مادرش در بندعمومی زندان اوین جدا کرده و پس از آن بدون نشان دادن پیکر و ارائه هرگونه سند و مدرکی، به مادرش گفتند که نوزاد، مرده است. با وجود پیگیری‌های مادر و پدر گلرو از داخل زندان و خانواده او در خارج از زندان، پیکر گلرو به خانواده تحویل داده نشد و تا کنون هیچ اطلاعاتی درباره چگونگی مرگ، محل دفن و مدرکی که مرگ او را گواهی کند، به خانواده ارائه نشده است.
عدالت برای ایران در اسفند ۱۳۹۴ با ثبت شکایتی در گروه کاری ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل خواهان مشخص شدن سرنوشت حسین راحمی‌پور، زندانی سیاسی دهه ۶۰ و گلرو راحمی‌پور نوزاد ناپدیده‌شده او در زندان اوین شده بود. گروه کاری پس از بررسی شواهد ارسال شده در رابطه با این پرونده، گلرو و حسین راحمی‌پور را به عنوان ناپدیدشده قهری اعلام کرد و در تاریخ ۲۰ خرداد ۱۳۹۵ از دولت جمهوری اسلامی خواست که در رابطه با سرنوشت این زندانی سیاسی و نوزاده ناپدیدشده‌اش پاسخگو باشد. جمهوری اسلامی ایران هنوز به این نامه سازمان ملل هیچ پاسخی نداده است.
حسین راحمی‌پور، پدر گلرو دندان‌پزشک و از اعضای سازمان راه کارگر تیرماه ۱۳۶۲ به همراه همسرباردارش در منزل شخصی‌اش در تهران بازداشت شد. در شهریور ۱۳۶۳ ماموران زندان اوین به خانواده حسین راحمی‌پور گفتند که او «به درک واصل شده، بیایید وسایلش را بگیرید» و در پاسخ به سوال خانواده درباره محل دفن آنها را به بهشت زهرا ارجاع دادند، اما در مراجعه خانواده به بهشت زهرا به آنها گفته شد که چنین فردی در بهشت زهرا دفن نشده است. پیگیری‌های چندین باره خانواده درباره محل دفن او یا گرفتن مدرکی مبنی بر مرگش هیچ‌گاه به نتیجه نرسید و آنها بار دیگر تهدید به بازداشت شدند.
از نظر قوانین بین‌المللی،«ناپدیدشده قهری» به شخصی گفته میشود که توسط نیروهای دولتی یا وابسته به دولت دستگیر یا ربوده شود و پس از آن، در مورد سرنوشت یا مکانش، پنهان‌کاری صورت گیرد، به شکلی که او از حمایت قانون خارج شود. جزئیات مربوط به دستگیری، وقایعی که در دوران بازداشت اتفاق افتاده، شرایط و جزئیات محاکمه و وقایعی که منتهی به مرگ شده، همچنین در صورت ادعای مرگ، محل دفن پیکر وی نیز جزیی از سرنوشت فرد محسوب میشود و در صورت نامشخص ماندن این موارد فردی که اعدام او به صورت شفاهی به خانواده‌اش اعلام شده،«ناپدیدشده قهری» محسوب میشود.
ناپدیدشدن نوزادان و فرزندان زندانیان سیاسی، در کشورهای دیگر هم سابقه دارد. مشهورترین مورد آن دیکتاتوری نظامی آرژانتین است. در طول دهه های ۷۰ و ۸۰ میلادی، فرزندان هزاران زندانی سیاسی از آنها گرفته و به عنوان فرزندخوانده به وابستگان حکومت داده شد.
