سامان نسیم زندانی سیاسی کُرد در خصوص راهنداری کمپین “بنویس برای حق” که از سوی سازمان عفو بین الملل راهنداری شده، از زندان مرکزی ارومیه خطاب به دستاندرکاران شرکت کنندگان این کمپین نامه‌ایی نوشته که برای انتشار در اختیار شبکه حقوق بشر کُردستان قرار گرفته است.
“کمپین بنویس برای حق”در طی چند ماه گذشته در راستای همبستگی با سامان نسیم در زندان و درخواست عدالت در خصوص پرونده‌اش از مسولین جمهوری اسلامی از سوی سازمان عفو بین الملل راهنداری شده و در این مدت چند هزار نفر از کشورهای مختلف جهان بار ارسال نامه و کارت پستال در این کمپین بین المللی شرکت کرده‌اند.
متن نامه:
به دستندرکاران کمپین بنویس برای حق
در پاسخ به اظهار لطف و همدردی انسانهای آزاده خواه و نهادهای حقوق بشری
چهره‌های اکادمیست، فعالین سیاسی، فرهنگی و اجتماعی ، روزنامه‌نگاران و رسانه‌های جمعی در سراسر جهان
سلاو درود به همه شما،
در روستایی زاده شدم که اطرافش را کوههای برفی و دامنه‌های جنگلی و دره‌های عمیق و پیچ در پیچ فرا گرفته که شاید بتوان گفت یکی از زیباترین نقاط دونیا روستای ؛ وسنی؛ در مریوان در ههمجوار هورامان کهن است. سرزمینی که در هزاره های تاریخ رابطه‌ی بین تمدنهای مزوپوتامیا و زاگرس بوده و آنها هم پل بین تمدنهای شرق و غرب عالم.
در کُردستان با گویشی زبان باز کردم که کهن‌ترین آواهای بشری را در خود دارد و اکنون هم با همان اصالت قدمت در مقابل اضمحلال مقاومت می‌کند. با تمام اینها در این سرزمین نمی توان سخن گفت و نمی‌توان زندگی کرد. کودکان در اینجا قبل از بازی و شیطنتهای کودکی با فقر و بی‌عدالتی و مرگ آشنا می‌شوند، به جای اسباب بازی با مین‌های ضدنفر و گلوله‌های عمل نکرده توپ و تانک آشنا می‌شوند و برای همین در ابتدای جوانی اگر در برابر وضعیت موجود سر خم نکنی و خاموش نشوی زندان در انتظارت است مگر خاک، زادگاه و تعلقات هزاران ساله‌ات را رها کنی و در این دنیای پهناور در به در شوی و یا راه مبارزه از ملت و حقوقت را برگزینی و برای حفظ حقوق داشته‌هایت مبارزه بکنی، راه دیگری وجود ندارد.
من هم مثل اکثر کودکان سرزمینم به دلیل فقر و نبود امکانات از جمله جاده خاکی و دوری مدرسه از روستایمان و وضعیت معیشیتی خانواده‌ام اجازه نداد بیش از پنج کلاس ابتدایی درس بخوانم و قامت کودکی‌ام برای کارهای سخت بزرگ‌ترها همراهی‌ام نکرد. ظلم و عقب ماندگی و تبعیض زادگاهم را دیدم و برای مبارزه با تمامی این ناملایمات و به شوق کودکی و جوانی برای زندگی آزاد، خانه و خانواده ، شهرو روستایم را ترک کردم.
در ۲۵ تیرماه سال ۱۳۹۰ در نقطه‌ی از کوهستان قندیل تحت محاصره هزاران نفر از نیروهای سپاه و زیر باران گلوله‌های توپ و خمپاره در میان هفت جنازه از دوستانم اسیر شدم. در بازداشتگهای سپاه سردشت، ارومیه بازجویی و مورد شکنجه قرار گرفتم و سپس به زندانهای سردشت و مهاباد و نهایتا به زندان ارومیه منتقل شدم. بعدا در دادگاه به اعدام محکوم شدم هر لحظه از این سالها و رویدادهای آن خود داستانی مفصلی است که در این نامه حتی قابل فهرست کردن هم نیستند.
در روز ۲۹ بهمن ماه سال ۹۳ به همراه ۵ نفر از همبندیهایم که همگی به اعدام محکوم شده بودند به طرز وحشتناکی جهت اجرای حکم به خارج از زندان منتقل شدیم. سه نفر از آنها را اعدام کردند و دیگر هرگز آنها را ندیدم. من هم به همراه یکی از آن ۵ نفر به مدت چهار ماه در سلول های انفرادی زندان و بازداشتگاه اطلاعات زنجان محبوس شدم. چهار ماه بدون تلفن و ملاقات و بدون خبر از خارج از سلولهایمان. در مدت چهار ماه در سلولها مدام سایه مرگ همیشه بالای سرمان بود و هر لحظه احتمال اجرای حکممان را می‌دادیم. تنها هم صبحتی من در این چهار ماه آن دوستم بود که در سلول انفرادی بغل دستی من بود و صدای هم را به سختی می‌شنیدیم. خانواده من که مرگ و اعدام را باور کرده بودند حتی برایم مجلس ختم گرفته بودند و برای همین لحظه‌ایی که بعد از چهار ماه از بند عمومی زندان زنجان با آنها تلفنی صحبت کردم برای هیچ کدام از ما قابل باور نبود.
بعد از مدتی به زندان ارومیه منتقل شدم و گویی یک بار اعدام برایم کافی نبود، افرادی وابسته به سپاه پاسداران به اتهام اینکه من مثلا عضوی از آنها کشته‌ام علیه من شکایت کردند. در حالی که هیچ اطلاعی از قتل و شناختی از این خانواده و مقتول ندارم. بر اساس این شکایت و پرونده‌سازی قرار است روز ۲۲ تیرماه دوباره محاکمه شوم. هر چند با شناختی که از وضعیت دادگاههای ایران دارم از هم‌اکنون حکم قاضی معلوم است، هر چند هر چه باشد بیش از این پنج سال زجر و شکنجه نیست . در ااین پنج سال آنچه را دیدم مرگ بوده و اعدام و سایه مرگ و تهدید به آن.
مرگ همچون کابوسی تمام این مدت همراهم بوده است و به نوعی مرگ در من روزمره و عادی شده است.با جرات می‌توانم بگویم من هم صلیبم را بر دوش می‌کشم.
عزیزان من و بزرگواران
هر چند نامه‌های شما بدستم نرسیده و امکانش نیز فراهم نیست اما پیام همه شما را دریافت کردم، پیام همدری و اظهار لطف شما و اینکه تنها نیستم و جدا از رفقا و همبندیهای زندان، وجدانهای بیدار جهانی نیز با من هستند و همین به من روحیه میدهد که باید زندگی بکنم و در هر شرایطی برای زندگی کردن باید مبارزه کرد و مهم نیست در کجا باشم و شما درکجا، مهم با هم بودن و عدم حس تنهایی است.
این اقدام شرافتمندانه شما بزرگواران و عزیزان تجریه ارزشمند با هم بودن است. امیدوارم روزهایات و شب‌هایتان سرشار از خوبیها و شادی باشد.
در پایان نیز از همه دستندرکاران این کمپین تشکر می‌کنم و نلاشهای که در طی این چند ساله سازمان عفو بین الملل برای حمایت از من انجام داده تشکر می‌کنم.
باید دچار شد،
دچار یعنی عشق،
عشق به آزادی و با هم بودن
عشق به زندگی و زن
برای بشریت
برای کودکان کُردستان
برای کودکان جنگ
برای کودکان کار و کودکان تمام دنیا
در پایان،تک تک دستهایتان را می فشارم و در برابر بزرگواری و شرافتتان سر خم می کنم.
بهترین‌ها را برایتان آرزو دارم
سامان نسیم
تیرماه سال ۹۵ زندان مرکزی ارومیه
تصویر تعدادی از نامه‌های دریافتی کمپین “بنویس برای حق”
سامان نسیم متولد ۲۹ شهریورماه سال ۷۲ شهر مریوان در ۲۷ تیرماه سال ۹۰ توسط نیروهای سپاه پاسداران در مرز سردشت بازداشت شد. این زندانی سیاسی در بهمن ماه سال ۹۳ با انتشار یک نامه سرگشاده در خصوص وضعیتش در زمان بازداشت و شکنجه‌ها در بازداشتگاه امنیتی شهر ارومیه می‌گوید « این آغازی بود برای ۹۷ روز شکنجه و عذاب. در تمام مدتی که در بازداشت بودم به هر شیوه و با هر وسیله ای شکنجه گردیدم. روزهای ابتدایی میزان شکنجه ها به حدی بود که توان راه رفتن نداشتم. تمام اعضای بدنم سیاه و کبود شده بود.برای ساعتها از دست ها و پاهایم آویزانم کردند.در تمام مدت زمان بازداشت بازجویی و شکنجه چشم بندی بر روی چشمانم بود که امکان رویت ماموران شکنجه و بازجو برایم میسر نبود. تمام روشهای غیر انسانی و غیرقانونی را برای گرفتن اعتراف از من بکار گرفته شد.بارها به من گفتند که اعضای خانواده ات شامل پدر و مادر و برادر را دستگیر کرده اند، به من می گفتند که تو را هم مانند رفقایت با لودر خاک می کنیم.می گفتند همینجا می کشیمت و روی قبرت بتون می ریزیم!»
این زندانی سیاسی درباره صدور حکم اعدام شدر نامه‌اش چنین می‌گوید « در یک نوبت دادگاهی شدم که تغییری در سناریو یاز پیش تعیین شده نداشت. بعد از ابلاغ حکم در تاریخ ۲۸/۱۱/۹۱ ار مهاباد با تدابیر شدید امنیتی با توهین و بدرفتاری ماموران بدرقه به زندان مرکزی ارومیه منتقل شدم و حکم اعدام صادر شده از سوی دادگاه انقلاب مهاباد نیز بعد از دو سال از سوی دیوان عالی کشور تایید گردید. نتیجه درخواست اعاده دادرسی اینجانب هنوز نامعلوم می باشد و به دلیل قطعی بودن حکم هر لحظه اجرای حکم من وجود دارد.»
آذرماه سال ۹۲ بعد از قطعی شدن حکم در شعبه ۳۲ دیوان عالی کشور پرونده جهت اجرای حکم به اجرای احکام زندان ارسال شد و نهایتا به وکیل اعلام شد که در تاریخ ۳۰ بهمن‌ماه سال ۹۳ حکم اعدام اجرا خواهد شد.
روز چهار شنبه ۲۹ بهمن ماه سال ۹۳ سامان به همراه پنج زندانی سیاسی دیگر محکوم به اعدام به نامهای سیروان نژاوی، ابراهیم عیسی‌پور، یونس آقایان، علی و حبیب افشاری از بندهای خویش به بخش اعزام زندان مرکزی ارومیه منتقل شدند و در آنجا هر ۶ زندانی به صورت گروه دو نفره از هم جدا شده و توسط کاروان ماموران وزارت اطلاعات علی و حبیب افشاری به زندان قزوین، سامان نسیم و یونس آقایان به زندان زنجان و سیروان نژاوی و ابراهیم عیسی‌پور به زندان مرکزی تبریز منتقل شدند.
سامان نسیم و یونس آقایان به مدت یک هفته در یک سلول عمومی در قرنطیه زندان زنجان نگهداری شده و بعدا به سلولهای انفرادی بازداشتگاه اداره اطلاعات زنجان منتقل شدند. هر دو زندانی به مدت ۱۲۰ روز بدون حق ملاقات و تماس با خانواده در سلول نگهداری شده بودند. در این مدت ماموران امنیتی اعلام کرده هر لحظه احتمال اجرای حکم آنها وجود دارد و تحمل این شرایط سخت سبب شده بود که سامان نسیم خود درخواست اجرای سریع حکمش بکند تا از این وضعیت که به مانند کابوس برایش بوده است، رهایی یابد.
بعد از این چهار ماه دوباره به زندان زنجان منتقل شده و اینبار به بند عمومی داخل زندان منتقل شدند. روز ۲۰ تیرماه بعد از نزیک ۵ ماه بی‌خبری مطلق این زندانی با خانواده خویش تماس تلفنی گرفت و از نگهداری خویش در زندان زنجان خبر داد. بعدا در ۲۸ شهریورماه این زندانی سیاسی از زندان مرکزی زنجان مجددا به زندان مرکزی ارومیه منتقل شد.
